Een interview met De La Soul in Parijs, waar de heren zich (verkleed met opplakbaardje en kous op hoofd) voordeden als Jacob Barrow en Deen Wither, de personages van hun nieuwe album First Serve, leidde bijna tot een mini-Ni**abitch-rel.
Dus op de dag dat Ni**as in Paris als single wordt uitgebracht, zitten jullie hier in een duur hotel in Parijs? Jacob (Posdnuos): “Ja, dat nummer gaat over ons. Jay en Kanye hebben waarschijnlijk een tribute aan ons willen maken. Wij zitten zo vaak in Parijs. Een beetje gay misschien, maar wel leuk.”
…
“Waarom zeg je trouwens nigga??”
Dat is de naam van het nummer.
“Hmmm, nou vooruit, die krijg je van me.”
In OOR 3 ruime aandacht voor Retromania, redacteuren schrijven wat zij luisterden op hun zestiende. Dit bijvoorbeeld:
Met enig ongeloof las ik onlangs hoe een hippe band was geïnspireerd door KMFDM. Vast. In 1993, toen ik zestien was, leek niemand KMFDM te kennen. Na een jaar eerder compleet weggeblazen te zijn door Broken van Nine Inch Nails spelde ik OOR en keek ik de MTV-programma’s 120 Minutes en Alternative Nation om meer van dat soort muziek te ontdekken. Dat werd KMFDM dankzij de clip A Drug Against War. Hard, industrieel, lomp en meedogenloos, gefundenes fressen voor een zestienjarige. De naar de VS geëmigreerde Duitsers waren met een opmars bezig. Ondertussen moest ik KMFDM wel spellen voor de glazig kijkende cd-verkoper bij de toch goed voorziene Kroese. Spellen en bestellen, ook toen ik met terugwerkende kracht de andere albums ging kopen en nu blijkbaar in het bezit ben van een zeldzame editie van het album Naive. Destijds uit de handel genomen vanwege copyright, dat bestond toen nog.
Stel je bent drummer. Allereerst heb je alle flauwe grappen over (domme) drummers moeten leren accepteren (zoals: Waarom hebben bands bassisten? Om te vertalen voor de drummer! Dat werk.). Vanaf je kruk heb je de egokwesties van zanger en gitarist aanschouwd. En na de blaren op je handen te hebben gespeeld is de band eindelijk doorgebroken.
Maar dan moet je een clip maken. Helaas zo’n goedkope, met de band in beeld. Er moet beweging in, aldus de regisseur. De gitaristen mogen hun instrumenten meenemen, de zanger heeft zijn ego, alleen jij moet je drumstel thuislaten. Zo moet het ongeveer zijn gegaan toen Live (vreselijke band trouwens) de clip van I Alone ging opnemen. De drummer bewoog zich vrij door de ruimte, een gênante vertoning.
Leek een beetje op de clip Message In A Bottle van The Police waar de drummer op een stoel moest slaan. Goddank zijn veel clips korte films geworden. Vandaar dat er ook een lezing aan wordt gewijd door universitair docent Jaap Kooijman op Go Short, het festival voor korte film.
Kooijman gaat het over wandelclips hebben. Om actie en beweging in een clip te krijgen is een ronddolende drummer immers niet noodzakelijk. Je kunt ook gewoon een wandeling volgen.
Van een wandelende John Travolta in de openingsscène van Saturday Night Fever tot de legendarische wandeling in Massive Attack’s Unfinished Sympathy. Opgenomen in één shot. Zangeres Shara Nelson wandelt door Los Angeles, de straattaferelen om haar heen zijn interessant genoeg om de clip tientallen keren met plezier te kunnen bekijken. The Verve coverde de clip in Bittersweet Symphony. En dan is er nog Rabbit In Your Headlights van U.N.K.L.E. waarbij een wandelende man talloze keren wordt aangereden waarna hij weer verder loopt. Of The Pharcyde die in Drop een clip lang achteruit lopen maar dat weer achteruit afspoelen zodat het lijkt alsof ze vooruit lopen met rare armbewegingen.
Alleen aan goede Nederlandse wandelclips ontbreekt het. Terwijl alleen Frank Boeijen al in tien procent van zijn nummers door een verlaten stad wandelt. Misschien moet Go Short volgend jaar eens een wedstrijd wandelclips organiseren. Wandelstad Nijmegen wil het vast subsidiëren.
Bambix staat sinds jaar en dag bekend als Nijmeegse punkband. Het zevende album The Storytailor toont dat Bambix veel meer is dan enkel punk. Het brengt de band voor twaalf optredens naar Duitsland tegen eentje in Nederland, zaterdag in Merleyn.
“So gut wie noch nie”, “ehrliche, handgemachte Punkmusik”, “ein sehr schlüssiges Album”, “naturalistisch, unglaublich intensiv und energiegeladen, rockig und entscheidend virtuos”. De Duitse pers is laaiend enthousiast. Niet over de nieuwste Duitse hype, maar over het nieuwe album van het Nijmeegse Bambix.
De punkband is al meer dan twintig jaar actief en ook al valt er over waardering in eigen land niet te klagen, het zijn vooral de Oosterburen waar Bambix sinds jaar en dag enthousiast wordt onthaald. Naast de releaseparty zaterdag in Merleyn staan er dan ook twaalf optredens in Duitsland gepland.
Het zevende album van Bambix heet The Storytailor. “Ik heb nu ongeveer veertig recensies gelezen”, vertelt zangeres en gitarist Willia ‘Wick’ van Houdt trots over het nieuwe album. “Heel vaak wordt er geschreven hoe aanstekelijk de muziek is en hoe ons enthousiasme overkomt. En dat is nu precies wat voor ons belangrijk was bij dit album. Er waren dit keer geen grenzen. Eindelijk was er eens genoeg tijd om in de studio aan de muziek te werken. Dat was gewoon in de thuisstudio van producer Nico van Montfort in Nijmegen. Alles staat er precies zo op zoals we het wilden, het was heerlijk om te doen.’
Op The Storytailor zijn ook de Nijmeegse muzikanten John Koolen (Phantom Puercos) en Jord Jansen (Bandito) te gast. Hoewel Bambix nog de punkgeest heeft, valt de muziek amper nog onder die noemer, zegt Willia van Houdt. Punk meets hardcore meets emoi (emo en oi) meets Kölner Karneval, heeft iemand het al eens genoemd.
En op The Storytailor is de afwisseling nog groter geworden, met ook gevoelige nummers ingegeven door het overlijden van de vader van Van Houdt en de geboorte van haar zoon. “De titel verwijst naar het aanpassen van verhalen. Ik zing vaak over outcasts die in een situatie terechtkomen waarbij er iets verandert. Het zijn opbeurende verhalen, uiteindelijk komt het goed met ze.” Die rode draad is door de Amerikaanse kunstenaar Larkin van opmerkelijk beeld voorzien. Hij maakte de hoes nadat Van Houdt hem via internet leerde kennen.
“Op de Facebook-pagina van Bambix zag ik een bericht dat hij iets had geschreven als: sorry Bad Religion, maar Bambix is mijn nieuwe favoriete band. Toen we gingen denken over de hoes, heb ik hem eens gemaild. Hij schreef terug dat hij altijd de muziek van Bambix op had staan tijdens het werk.”
Bambix begon ooit als band met enkel vrouwen. Van Houdt is het enig overgebleven originele lid. De wisselwerking tussen haar, bassist Patrick Schappert en de Duitse drummer Don Cardeneo is volgens de zangeres nooit beter geweest. “We halen het beste in elkaar naar boven. Het zijn twee geweldige muzikanten waardoor ik ook weer beter mijn best moet doen. We kunnen nu allerlei stijlen spelen zonder dat iemand er nog van opkijkt.”
Naast Duitsland heeft Bambix ook nog een flinke schare fans in Brazilië en Argentinië, The Storytailor wordt zelfs in Japan uitgebracht. Van Houdt zou de roem van Bambix in Duitsland niet willen ruilen voor populariteit in Nederland, al hoopt ze dat The Storytailor in Nederland net zo goed aanslaat. “Het Duitse publiek is ontzettend enthousiast. Die kunnen tijdens een concert helemaal uit hun dak gaan en staan dan geen seconde stil. Wij hebben allemaal een baan naast onze muziek. Als we in Duitsland gaan spelen voelt dat als een vakantie-uitje. Het is geen werk, het gaat om het plezier en de muziek. En dat past heel erg bij de lol die het Duitse publiek heeft bij een Bambix-concert.”
Zwar 