Verschenen op Het Is Koers (23/03/2012)
De mooiste koers van het vorige jaar heeft misschien wel de stomste naam: E3 Prijs. E3, het kan de naam van een koe in de bio-industrie zijn, slechte frisdrank of een zandwinningsbedrijf. Het verwijst naar de snelweg E3 tussen Antwerpen en Harelbeke, je zou in Nederland de naam Amstel Gold Race dus ook kunnen vervangen door E25 Prijs.
“Het is de manier waarop je koersen wint, die ze belangrijk maken”, zei Karl van Nieuwkerke tijdens de E3 in 2011. Gelijk had ie. Daarom was de E3 in 2011 de belangrijkste koers van het jaar, want de manier waarop was nergens mooier dan daar. Niet de Ronde van Vlaanderen, niet Parijs – Roubaix, zelfs geen enkele etappe in de Tour de France werd op imponerender wijze gewonnen dan de E3.
Het was tegelijkertijd de dag waarop Fabian Cancellara zijn eigen glazen ingooide. Met een ongekend machtsvertoon stoof Spartacus naar Harelbeke. In de daaropvolgende koersen ging iedereen in zijn wiel zitten.
De kiem voor de overwinning lag in de tegenslag die Cancellara die 26e maart 2011 had. Lekke banden en een fietswissel op 57 kilometer voor de finish tergden de Zwitser. Van achter het peloton, dat op 3 minuten van een kopgroep reed, moest Cancellara zich naar voren werken.
Hij vloog over de Oude Kwaremont. Alsof hij aan het bijtrappen was in een afdaling, zo zag stoomwals Fabian er uit op de klassieke heuvel. Een heuvel die opvallend genoeg dit jaar de scherprechter van de Ronde van Vlaanderen moet worden, terwijl de geschrapte Muur van Geraardsbergen juist in de E3 opduikt.
In een mum van tijd was der Fabian bij de tweede groep. Hij ging erop en erover om de kloof van dertig seconden met de kopgroep te dichten. Daar bleef hij een tijdje zitten. Maar toen Bram Tankink op 17 kilometer voor het einde wegsprong zag Cancellara zijn kans schoon. Tankink zag zwarte sneeuw, witte vlekken en schreeuwde het uit van de kramp toen hij in het wiel probeerde te komen van de voorbijzoevende Zwitser.
De Belgische commentatoren, die normaal toch meer oog hebben voor de prestaties van vaderlanders, kwamen superlatieven te kort. “Ze kunnen hem niet volgen”, zei Wuyts. “Jongens, wat maken wij mee”, aldus de normaal toch nuchtere José de Cauwer. Wuyts: “Hij rijdt ze dat hun reet kraakt.” Dit was nog nooit vertoond, of zoals José het zei: “du jamais vu.” Daar bezegelde Fabian zijn lot voor de rest van het voorjaar. Er werd alleen nog maar naar hem gekeken. Had Cancellara rustig in het peloton meegepeddeld na die fietswissel dan had hij misschien Vlaanderen gewonnen, maar dan was de E3 Prijs ook nooit de mooiste koers van 2011 geweest.
De volgende dag was Eddy Merckx op de Belgische televisie. De E3 Prijs was een koers die hij zelf nooit had gewonnen. Dat is vermeldenswaardig in het geval van de Kannibaal. Maar opvallender was de analyse van Eddy. Hij zei de dag ervoor even zichzelf in zijn beste jaren te hebben gezien.
Zwar 